Ik vind het idee op zich niet slecht. Toch zie ik, na wat uitgebreidere studie wel een paar punten van zorg en wat andere punten die vooral onpraktisch zijn:
Het helpt alleen bij een spijker of schroef. Op het moment dat je over iets heen rijdt wat direct een scheur veroorzaakt, ben net als bij normale banden ook gewoon de pisang. Een echt wondermiddel is het ook niet.
Ik begreep van iemand in de VS die er echt mee rijdt dat de invloed op de rijkarakteristiek minimaal is. Het schijnt dat de warmte afvoer vanuit het loopvlak naar de wangen van de band gunstiger is. Echter daar zie ik gelijk al een bezwaar voor ons klimaat opdoemen: het betekent dus ook dat je loopvlak onder onze (doorsnee) weersomstandigheden niet meer (of langzamer) op de normale bedrijfstemperatuur zal komen en dat komt de rijeigenschappen weer niet ten goede.
De genoemde risico's met betrekking tot het smelten van de gel en het daardoor vormen van onbalans, lijken mij niet aan de orde. Het gaat om een laagje van 3 mm aan de volledige binnenkant van de band die er met behulp van centrifugaalkracht bij een temperatuur van ca 193 Celsius op geslingerd wordt. Een volwassen autoband (235/45-17) gaat maximaal 1 kg materiaal in. Dus ook de relatieve gewichtstoename valt eigenlijk best mee.
Een aardige opmerking die ik op het forum van de Goldwing-adepten in de VS las, was het fanatieke verweer van iemand (die met het spul rijdt) die aangeeft dat het smalle spijkertje waarschijnlijk minder structurele schade aanbrengt aan het karkas van de band dan het stuk gereedschap waarmee men een gat groter maakt en opruwt alvorens men de "dropveter" er in propt. En daar dan vervolgens nog langdurig op doorrijden...
De marketing bij dit soort producten is altijd miserabel. De bedenker van het concept denkt vaak dat marketing een advertentie of een posi-filmpje op YouTube is. Helaas is niets minder waar. De potentiele klant moet het nieuwe product ook ergens kunnen voelen, proeven, vastpakken, uitproberen maar vooral: KOPEN. En ook dat is bij dit product niet geweldig geregeld. De pech bestaat er uit dat je nog al specialistische machines nodig hebt om het aan te brengen en dat er geen bandenboer (of bandenverkopende motorboer) is, die, zonder garanties, gaat investeren in machines die de lucratieve omzet op banden om zeep gaat helpen. En zo komt het dat, puur praktisch gesproken het voor ons in Europa nog al een omslachtig fenomeen is om aan te schaffen. De dichtstbijzijnde dealer zit nota bene in Kiev en daar zie ik mezelf nog geen nieuwe set Michelin PR3 naar toe sturen. De gedachte dat er een of andere Dimitri mijn rubbers onder zijn Ural monteert kan ik slecht verdragen.
Om kort te gaan: dit gebrek aan distributiekanalen maakt e.e.a. nogal ingewikkeld en prijzig. Het laatst bekende prijsniveau in de VS lag in 2011 rond de 100 dollar per band (ca. 78 Euro) en dat zonder de verzendkosten (heen en weer) en montage. (bronnen:
www.rhinotire.com en diverse VS motorfora)
Mijn conclusie: het is best een aardig idee, technisch lijkt het verhaal wel te kloppen, maar in de uitvoering, de omslachtigheid om het te verwerven en de prijs, heeft dit product niet echt het potentieel om een "klapper" te worden.
Bert M