Na de slobber wijn langs het meer was het tijd voor meer kwaliteit, zeg maar. De douche werd daarom misbruikt door hem lekker lang te laten stromen op standje heet. Buiten gekomen stroomde het harder dan de douche alleen wat koeler, zeg maar kouder. Rennend naar de tent verlies je natuurlijk je badeendje en overige spullen. Die zijn dan weer niet terug te vinden in het donker. Wat een zeikweer.
.maar oké, je bent stoer, motorrijder eeeeeeen het is vacantie, joepie
. Van een vuilniszak maak je een regenjas en een soepbord doet wonderen als je rookt en een kilometer moet lopen. Maar goed de brugetta's, spagetti met truffel en de meer dan voortreffelijke Bardolino wijn deed meer dan goed. Omdat het nog steeds goot van de hemel werd nog een fles koud gemaakt. Maar dat maakte het buiten er niet droger op. Maar oké, in Nederland regend het ook wel eens, dus zeurden we niet. Dat werd anders toen we bij de tent aankwamen. Het riviertje, wat spontaan was ontstaan liep ongegeneerd door onze tent heen
.Met wat noodgrepen uit de tijd dat ik verkering had met een akela, werd dit opgelost. Maar kon niet verhinderen dat het de hele nacht regende, wel gezellig dat getik. Er werd ook nog gefotografeerd, kan ook onweer geweest zijn hoor. Dag 5 werd ook een belevenis, en begon weer met koffie aan het meer en abri die op stap ging voor broodjes
. 10 uur werden de motoren gestart en wij op weg, na 5 km. begon het feestje met de beklimming van de passo di maniva vanuit Anfo. Wat een feest was dat. Geen 50 meter recht asphalt. En ik kan het weten want ik was erbij. :lol:. Echtwaar 16 km sturen,sturen, en nog eens sturen. Oké het gaat niet snel. Kan ook niet met een weg breedte van Max.3 mtr. En kans op tegenliggers. Maar waarom zou je, er zijn daar zooooveel fotomomentjes. Volgens mij is hier het idee ontstaan van de filmcamera
. Na zo'n 10 kilometer en aardig wat hoogtemeters was het gedaan met het feestje en werd het FEEST. We reden nu de wolken in en het asphalt maakte plaats voor gravel van het grofste soort gelardeerd met keien. De regen van die nacht had hier flink z'n sporen nagelaten maar niet de nog rijkelijke aanwezigheid van sneeuw doen weg smelten :shock:
. Maar oké je hoeft niet altijd hard te rijden en dat ging dan ook beslist niet. Tenslotte ik rij met RT, en vreesde voor het voorspatbord. Maar keren voor een paar keien is voor mij geen optie. De resten sneeuw baarde ons wel zorgen. De weg nou weg lag voor de helft aan de bergkant met sneeuw bedekt zodat de weg voor ons nog maar 1 1/2 mtr. bedroeg. En natuurlijk lagen ook die keien er ook nog en ook de wolken worden er niet minder op. Even overleg met mede liefhebber abri die ik al een paar keer had horen vloeken. En in principe was het ook onverantwoordelijk om door te gaan. Ineens, vanuit het niets kwam daar een grote witte hond met z'n bruin gebrande baas uit de wolken gewandeld. Nog niet kunnen bedenken waar ie opeens vandaan kwam. Hij bleek vroeger Italiaans kampioen trialrijder te zijn geweest. Na zijn verhaal en onze vragen verdween ie weer zoals ie gekomen was. Toch eens kijken waarheen hij ging. 100 mtr.verderop het pad lag de sneeuw volledig over de weg, waardoor doorrijden onmogelijk werd. Maar waar was man met hond gebleven?
we moesten de motoren zo'n 100 mtr. achteruit duwen om vervolgens te kunnen keren. E.e.a. viel niet mee met die keien en toch wel zware RT. Toch eens nadenken over een GS of een KTM. Na het keren en de zelfde weg terug toch meer kunnen genieten van het uitzicht. Na 2 km. kwamen we een groepje eensgezinde tegen met allroad machines die ik toch maar even waarschuwde voor de niet begaanbare weg. Ze sloegen mijn advies in de wind en gingen er als een speer vandoor. Ze dachten waarschijnlijk " domme hollander met een RT" wat kan die nou? Nou niet veel, wel veel Bardolino wijn slobberen :-). Beneden in Anfo aangekomen zag ik aan een boom een kartonnen bordje hangen met de tekst doorgaand verkeer gesloten
. Let wel in het Italiaans hè.
. Maar het is vacantie en dit had ik voor geen
willen missen. Dan maar richting Bagalino voor een expresso en overleg hoe nu verder. Dat werd de beklimming van de gioco del maniva zeg maar de westkant van de maniva, maar dan onderdeel van Crocedomini, schitterend gewoon.zie you tube. Lekker afdalend en verschillende bergdorpjes passerend die helaas vol zijn gebouwd met moderne appartementen voor de wintersport. Weer eens lekker de 100 overschreden zochten we de SP 3 op waar we niet veel bijzonders zouden tegen komen maar wel weer bochten bochten bochten.
. Weer in het dal nabij Idro begon het weer te regenen. Het moest niet gekker worden. In de super scoorden we 2 T-Bone steaks met bijlage om e.e.a. door abri klaar te laten maken. Ik ging me bezighouden met de waterkering bij de tent. Er waren drie Duitsers aangekomen met de duurste en nieuwste GSen en alle drie een pop-up tentje. Nou dat was wel lachen.en achteraf ook wel zielig. Hun kleding hing te drogen in de douche. Ik bood ze koffie aan maar dat sloegen ze af. Het avond ritueel is allemaal het zelfde dus daar is niet veel over te vertellen. Wel over de volgende dag toen een rit rond het gardameer op het program stond. Na een halfuurtje kwamen we aan in Salo waar we vandaar uit naar het zuiden richting Dessensano reden. Wat een ramp is dat, file, file en nog eens file. Voorbij Peschiera werd het een stuk rustiger. Daar de Monte Baldo in wolken gehuld was, besloten we maar om de kustlijn te volgen richting Riva waar we de plaatselijke gelateria plunderde
. En weer begon het regenen. Na een uurtje in de regen waren we weer op de camping, waar ik weer begon met waterbouwkundige bezigheden. We besloten na de weerberichten te hebben gehoord om de volgende dag richting huis te gaan. Jammer maar helaas. De volgen dag viel het mee, maar we gingen toch. Via Madonna di campiglio en de SS238 reden we richting Merano. Na info over de timmelsjoch die nog afgesloten bleek, reden we de SS 38 af richting Rechenpas en Nauders. Ik belde nog wel even naar het gereserveerde B&B of we een dag eerder konden komen. E.E.A was geen probleem, alleen ze moesten wel naar een feestje en zouden de sleutel onder mat leggen. Wij moesten nog 260km. overbruggen. Maar dat was ook geen probleem met het grootste deel snelweg. We zaten nu vlak bij Stuttgart en moesten de volgende dag nog zo'n 700 km. doen. Ook dat is goed gegaan. Al met al had ik zo wel mijn twijfels over al dan niet af gesloten passen maar toch( internet doet wonderen) September is toch een betere optie mijns inziens. Omdat het dan stukken rustiger is en van sneeuw geen sprake meer is. Let wel er kan altijd wel wat vallen boven de 1200 mtr. wat ook nog blijft liggen bedoel ik. Dus ga je ook die kant op, trek je plan....