Vloeibaar beton! (uit de "oude doos")
Geplaatst: 28 jun 2010, 02:08
Graag deel ik ook eens mijn motor-ervaring uit mijn jeugd in de US of A;
Goed, ik een mooie fiets (vond ik) gekocht, een leger-uitvoering van de H.nda XL250 (ja, 1 cylinder, en ja, ik spreek over 1980, je kunt dus uitrekenen, de grijze haren zijn generiek )
http://en.wikipedia.org/wiki/Honda_XL250
Ik zal het verhaal hoe ik de motor ooit gekocht heb, bewaren voor een andere keer wellicht, en wat ik gelijk in de 1e uren al meegemaakt heb ook.
Nu "spreek" ik over het moment dat ik ca. 6 maanden de fiets heb, en al menig uurtje met heel veel liefde en plezier aan de dame gesleuteld had.
Fiets was dus tip-top op orde, nog wel de dirt-track banden, maar dat merk je alleen in de bochten (en die zijn er niet veel in de US!).
Alles zat op rubbertjes, en 50 mile/uur (ca. 90 km/uur) was toch de officieele maximum snelheid, dus allemaal zeer prima te doen)
Ik heb (letterlijk) door weer-en-wind elke dag voor werk en studie zo'n 80 mile heen en 80 mile terug. dat is bijna 130 kilometer heen en dan weer terug.
Ik heb er maar 1 woord voor, heerlijk!
Afijn, ik rij dus op een zeer zonnige New England zondag-middag met mijn fiets vanuit Walnut richting Boston.
Nu was het zo dat in die periode in de US in een flink tempo snelwegen (en dan praat je al snel over 6 baans breed!) richting Boston aangelegd werden.
En dat gaat, zoals het altijd in de US betaamd, groots.
Dus ik lekker brommen richting Boston, zie ik plotseling aan mijn rechterkant een zeer brede inham (ca. 100 meter breed) in de bos-rand die vrijwel parallel aan mijn huidige weg volgt. Prachtig denk ik dan, ik heb een off-roader, ik ga die weg eens inslaan en volgen. En zo reed ik dus zo'n 7 kilometer over die nieuwe weg, als ik dan bemerk dat mijn toerental toch wel merkbaar afneemt, en mijn snelheid navenant dus ook. En voor dat ik het mij realiseer, behoorlijk ook. Eerst denk ik nog dat het de koppelingsplaten zijn (ik heb de fiets helemaal moeten reviseren, maar dat bewaar ik voor een andere keer zoals aangegeven) en minder mijn snelheid om op een veilige plek te kunnen stoppen.
Kijkende in mijn spiegels heb ik niemand gezien en ik had dus alle ruimte, dus ik stoppen.
FOUT!
Naar het bleek reed ik op een net nieuw aangelegd stuk weg, die dwars door het bos was geslagen, en waarop net een dag er voor een ruim 1,5 meter dik vloeibaar beton op was gegoten, en die was nog niet uitgehard!
Zodra ik stopte, zakte ik (60 kg, toen, dus lang geleden ) met fiets (130 kg) en al tot voorbij mijn knieen in het vloeibaar beton!
Aaii, dat was echt foute boel, want ik realiseerde mij toen dat ik op een nog ongebruikte weg aan het rijden was, en dus niemand zou tegen komen.
Geen hulp te verwachten, dus ik moest het zelf oplossen.
Als eerste heb ik de fiets omgeduwd (heb ergens gelezen dat de fiets op zijn zijde een groter oppervlakte bood en dus minder snel zou weg zinken)
Daarna de voeten met veel moeite uit de laarzen getrokken (was ik blij dat ik dikke sokken droeg) en bovenop de fiets geklommen. Die wonderwel inderdaad prima bleef "drijven" op het beton. Daarna op handen en voeten en elke keer de fiets een stukje achter mij aan trekkende naar de bos-rand gekropen. Hoe lang dat allemaal geduurd heeft weet ik niet meer, maar het leken wel uren!
Uiteindelijk de bos-rand bereikt, 1 laars kunnen redden, de ander helaas niet meer kunnen vinden. Daarna, met de moed der wanhoop op mijn weg teruggekeerd en zo veel mogelijk dicht langs de bos-rand blijven rijden.
Thuis gekomen zag ik er uit als de verschikkelijke sneeuwman met beton-spetters over al mijn kleding heen (waarin overigens ook de gaten begonnen te vallen, beton schijnt warmte af te geven als het uithard ??).
De fiets gelijk helemaal gewassen, maar maanden later vond ik nog beton-resten op het frame (en de nodige brand-gaten op de lak).
Het moraal van dit verhaal?
Weet ik niet, maar ik vond dit zo uitzonderlijk dat ik dit graag met jullie deel
Dus als je in de buurt van Boston op de highway rijd en je voelt opeens een "bump", dan kan het mijn rechter-laars zijn
Goed, ik een mooie fiets (vond ik) gekocht, een leger-uitvoering van de H.nda XL250 (ja, 1 cylinder, en ja, ik spreek over 1980, je kunt dus uitrekenen, de grijze haren zijn generiek )
http://en.wikipedia.org/wiki/Honda_XL250
Ik zal het verhaal hoe ik de motor ooit gekocht heb, bewaren voor een andere keer wellicht, en wat ik gelijk in de 1e uren al meegemaakt heb ook.
Nu "spreek" ik over het moment dat ik ca. 6 maanden de fiets heb, en al menig uurtje met heel veel liefde en plezier aan de dame gesleuteld had.
Fiets was dus tip-top op orde, nog wel de dirt-track banden, maar dat merk je alleen in de bochten (en die zijn er niet veel in de US!).
Alles zat op rubbertjes, en 50 mile/uur (ca. 90 km/uur) was toch de officieele maximum snelheid, dus allemaal zeer prima te doen)
Ik heb (letterlijk) door weer-en-wind elke dag voor werk en studie zo'n 80 mile heen en 80 mile terug. dat is bijna 130 kilometer heen en dan weer terug.
Ik heb er maar 1 woord voor, heerlijk!
Afijn, ik rij dus op een zeer zonnige New England zondag-middag met mijn fiets vanuit Walnut richting Boston.
Nu was het zo dat in die periode in de US in een flink tempo snelwegen (en dan praat je al snel over 6 baans breed!) richting Boston aangelegd werden.
En dat gaat, zoals het altijd in de US betaamd, groots.
Dus ik lekker brommen richting Boston, zie ik plotseling aan mijn rechterkant een zeer brede inham (ca. 100 meter breed) in de bos-rand die vrijwel parallel aan mijn huidige weg volgt. Prachtig denk ik dan, ik heb een off-roader, ik ga die weg eens inslaan en volgen. En zo reed ik dus zo'n 7 kilometer over die nieuwe weg, als ik dan bemerk dat mijn toerental toch wel merkbaar afneemt, en mijn snelheid navenant dus ook. En voor dat ik het mij realiseer, behoorlijk ook. Eerst denk ik nog dat het de koppelingsplaten zijn (ik heb de fiets helemaal moeten reviseren, maar dat bewaar ik voor een andere keer zoals aangegeven) en minder mijn snelheid om op een veilige plek te kunnen stoppen.
Kijkende in mijn spiegels heb ik niemand gezien en ik had dus alle ruimte, dus ik stoppen.
FOUT!
Naar het bleek reed ik op een net nieuw aangelegd stuk weg, die dwars door het bos was geslagen, en waarop net een dag er voor een ruim 1,5 meter dik vloeibaar beton op was gegoten, en die was nog niet uitgehard!
Zodra ik stopte, zakte ik (60 kg, toen, dus lang geleden ) met fiets (130 kg) en al tot voorbij mijn knieen in het vloeibaar beton!
Aaii, dat was echt foute boel, want ik realiseerde mij toen dat ik op een nog ongebruikte weg aan het rijden was, en dus niemand zou tegen komen.
Geen hulp te verwachten, dus ik moest het zelf oplossen.
Als eerste heb ik de fiets omgeduwd (heb ergens gelezen dat de fiets op zijn zijde een groter oppervlakte bood en dus minder snel zou weg zinken)
Daarna de voeten met veel moeite uit de laarzen getrokken (was ik blij dat ik dikke sokken droeg) en bovenop de fiets geklommen. Die wonderwel inderdaad prima bleef "drijven" op het beton. Daarna op handen en voeten en elke keer de fiets een stukje achter mij aan trekkende naar de bos-rand gekropen. Hoe lang dat allemaal geduurd heeft weet ik niet meer, maar het leken wel uren!
Uiteindelijk de bos-rand bereikt, 1 laars kunnen redden, de ander helaas niet meer kunnen vinden. Daarna, met de moed der wanhoop op mijn weg teruggekeerd en zo veel mogelijk dicht langs de bos-rand blijven rijden.
Thuis gekomen zag ik er uit als de verschikkelijke sneeuwman met beton-spetters over al mijn kleding heen (waarin overigens ook de gaten begonnen te vallen, beton schijnt warmte af te geven als het uithard ??).
De fiets gelijk helemaal gewassen, maar maanden later vond ik nog beton-resten op het frame (en de nodige brand-gaten op de lak).
Het moraal van dit verhaal?
Weet ik niet, maar ik vond dit zo uitzonderlijk dat ik dit graag met jullie deel
Dus als je in de buurt van Boston op de highway rijd en je voelt opeens een "bump", dan kan het mijn rechter-laars zijn
!!
