Zo ben je er en zo (bijna) niet meer
Geplaatst: 16 feb 2010, 13:41
Ik was eerst niet van plan om het op het Forum te zetten, maar toen ik het stukje las van 2 maanden rijbewijs kwijt dacht ik ach het kan altijd nog slechter/beter.
hieronder mijn verhaal. en dit is allemaal een week geleden.
Afgelopen maandag ca 19.30 zat ik achter mijn laptopje en zat te surfen op de verschillende Forums. toen kwam het nieuws op de TV dus ik ga op de bank zitten en trek mijn schoenen uit om met de benen languit op de bak te zitten/liggen. Ik voelde me een beetje vreemd en trok mijn schoenen weer aan en op dat moment kreeg ik een hevige pijn in de borst en in beide armen. Ik roep naar Rietje je moet bellen want het gaat niet goed. Die kijkt op vanachter haar PC en denkt wat gaat er niet goed?
Ik zeg het nog een keer en toen zag en begreep ze wel dat het echt niet goed was. Telefoonnummer zoeken van de dokterspost, Ja nu weten we wel dat je 112 moet bellen maar daar sta je niet bij stil.
Afijn na enige tijd komen er in mijn beleving 2 verplegers maar achteraf blijkt 1 van hen een arts te zijn en ik krijg gelijk zuurstof en een spray onder de tong en een injectie. Hij scheert wat plekken op mijn borst en plakt er wat plakkers op.
Ca 10 min later komt de ambulance en men vraagt hoe ie het nu nou de pijn is wat afgenomen. Oké zegt de verantwoordelijke dan gaan we naar Weert dan kunt u aan de hartbewaking en mocht he nodig zijn in een later stadium naar Eindhoven voor dotteren of een operatie.
Onderweg in de zieken auto naar Weert kreeg ik het steeds slechter en ik zeg tegen de gene die naast me zat het gaat niet goed we moeten door. Hij zegt ja ik zie het hier ook op mijn monitor en een spray en injectie gaven geen resultaat meer. Toen kwam het gas er op en met loeiende sirene naar Eindhoven.
Het was geen comfortabele maar wel een nuttige rit bleek achteraf. Daar aangekomen lig je op een operatietafel aansluitingen voor de infuus had de mobiele arts al thuis ingebracht, hij zei daar hebben we misschien later gemak van. Op de monitoren zag ik ook dat het goed mis was. Er was een splitsing volledig geblokkeerd en op een paar andere plaatsen zat een hoofdader ook bijna dicht de verstopte splitsing zorgde voor grote spanning bij de artsen terwijl ik daar lag werd er besproken wat doen we als we die verstopping niet direct open krijgen dan is de kans dat ie de nacht overleefd minimaal en gaat het goed en de draad gaat de verkeerde richting uit dan valt de helft van je functies uit. Maar als je daar ligt is dat toch wel heel onwerkelijk je weet dat het een kwestie minuten/uren kan zijn.
1 van de artsen stond klaar met de draad die was ingebracht via de lies daar voel je niks van je ziet de draad wel steeds verder naar binnen gaan, op het teken stoppen of doorgaan en zonder dat ik het in de gaten had hebben ze de draad doorgedrukt en het lukt er was een opening.
Toen met een noodgang naar een andere operatiekamer voor een aantal bijpassen. Wat nog vooraf ging aan de beslissing van de cardioloog was mijn dochter de arts zei ja uw man heeft weinig kans en hij is al oud waarop onze dochter zowat ontplofde en zei mijn vader is niet oud jawel zegt de dokter 63 is oud niks oud zegt ze mijn vader doet alles kan alles en is niet oud. De dokter was wijs en reageerde ja voor uw vader is dat niet oud maar we krijgen ook patiënten van 20 en dit dat opzicht is 63 oud.
Om een lang verhaal nog langer te maken, ca 3.00 dinsdagmorgen kwam ik op wat ze vroeger de IC noemde nu schijnt dat iets van Hy Care te heten. Er werd tegen de familie gezegd als ik de 1e 24 uur zou doorkomen dan had ik een goede kans op herstel.
En toen Dinsdag begon eigenlijk het positieve ik scheen al vrij snel wakker te willen worden maar ik werd toen extra in slaap gehouden omdat ik te veel bewoog.
Woensdag zat ik nog wel aan allerlei touwjes infuzen vast maar ik voelde me eigenlijk toch wel goed. Aan mijn been waar ze stuk ader van ca 40 cm hadden uitgehaald voelde ik niets dus ik zeg tegen Rietje ze hebben aan mijn been niks gedaan he , Ja hoor dat heb ik gezien die zit in verband, en ik bleek een soort van ritssluiting in het midden van de borstkas te hebben.
Woensdagmiddag wilde ik er uit maar dat mocht niet, maar toen donderdag om 8.30 de zaalarts kwam eb vroeg hoe gaat het ik zeg geweldig keek die heel verbaasd na zo’n operatie hij zegt u durft het bed nog niet uit he, ik zeg waaat ik wilde er vannacht al uit maar dat mocht niet, van wie niet van een of andere tr…. Nou zegt die zaalarts wij stimulieren het juist altijd als iemand er uit wil dat is een goed teken.
Komt er een zustertje ik kom u wassen nou dat hoeft toch zeker niet op bed dat kan ik zelf wel in de badkamer. Nou als u dat aandurft maar ik blijf er wel bij, ik zeg je doet maar. Uiteindelijk heeft ze toch mijn rug gewassen omdat dat nog een beetje lastig was en zij was er toch.
In de loop van de dag ging het steeds beter en ik denk wat moet ik hier ik wil naar huis. Maar dat vonden ze toch wat erg vroeg dus mede doordat er donderdag in Weert nog geen plaats was vrijdag naar Weert.
De cardioloog van Weert kwam naar me toe en feliciteerde me en zei dit is echt een wonder want ook alle testen en waarden waren positief. Door de infuzen was ik in die paar dagen 7 kg bijgekomen (vocht)
Maar die ben ik nu al weer kwijt. Hij wilde me toch nog een dag daar houden omdat ze zeiden er kan een terugslag komen maar zaterdag zag ie wel in ik hoor hier niet ik hoor thuis. Zondag om 10.00 nog op de kamer ontbeten we hadden een leuke groep en hebben veel lol gehad. Het was een drukke tijd wassen ontbijten dokter komt langs hoe is het omdat het zo saai werd zei ik maar vreselijk ik ben zo ziek maar ja dat kon ik niet volhouden na ontbijt een potje met smarties dan een beetje buurten dan weer lunchen dan bezoek, was bezoek weg dan weer avondeten dan weer bezoek nog wat kletsen, tv kijken slapen en weer van voor af aan.
Op mijn vraag hoe is het mogelijk dat ik zo snel herstel zei men dat komt door uw conditie u doet zeker veel aan sport. Nou ik kijk altijd naar sportprogramma’s maar verder gaat dat echt niet.
Ik voel me nog steeds geweldig alsof er niets is gebeurd. Al realiseer je, je natuurlijk wel dat het heel anders had kunnen aflopen.
Afgelopen zaterdag was ik nog bij Motoport voor de nieuwe RT en had het er met de verkoper over ik zal wel niet zo veel nieuwe motoren kunnen kopen want je weet nooit tot welke leeftijd etc, waarop hij vraagt hoe oud ben je dan OH pas 64 ik ken er wel van 80 ja ik ook wel maar die groep is toch wat kleiner. Hoe vreemd dat het 2 dagen later afgelopen had kunnen zijn.
Als we eerst naar Weert waren gegaan voor onderzoek had ik het met zekerheid niet gehaald.
Ik mag nu ca 4 weken niet auto of motorrijden. Ik denk dat ik dat lichamelijk wel eerder aan kan maar de bijwerking van de medicijnen gooien nu even roet in het eten maar dat schijnt ook over te gaan dus daar reken ik op.
En ik heb net de Wunderlich valbeugels op de 1200 gemonteerd en een setje extra schijnwerpertjes en nog niet eens mee gereden dat kan toch zeker niet. En dan had ik een paar weken terug net een andere auto met allerhande opties gekocht en daar nog geen 1000 km mee gereden dat zou toch niet eerlijk zijn geweest vind ik.
Waarom ik dit verhaal/beleving schrijf is dan ben je het ook in 1 keer kwijt en het geeft wellicht een ander weer een hart onder de riem. Er lag bv in Weert een oudere ( ja echt wel) mevrouw en die was vreselijk bezorgd maar dan wees het verplegend personeel en de cardioloog naar mij en zei u ziet het komt allemaal goed. Heb ik er wat van geleerd ja eigenlijk wat altijd al os motto is/was stel niks uit wat je wilt )mits het kan en verantwoord is) ons later is nu geniet zolang het kan en hoeveel dagen ik er bij heb gekregen of krijg dat weet ik niet maar voor mij tellen ze in ieder geval nu dubbel.
Met vr gr
Han
hieronder mijn verhaal. en dit is allemaal een week geleden.
Afgelopen maandag ca 19.30 zat ik achter mijn laptopje en zat te surfen op de verschillende Forums. toen kwam het nieuws op de TV dus ik ga op de bank zitten en trek mijn schoenen uit om met de benen languit op de bak te zitten/liggen. Ik voelde me een beetje vreemd en trok mijn schoenen weer aan en op dat moment kreeg ik een hevige pijn in de borst en in beide armen. Ik roep naar Rietje je moet bellen want het gaat niet goed. Die kijkt op vanachter haar PC en denkt wat gaat er niet goed?
Ik zeg het nog een keer en toen zag en begreep ze wel dat het echt niet goed was. Telefoonnummer zoeken van de dokterspost, Ja nu weten we wel dat je 112 moet bellen maar daar sta je niet bij stil.
Afijn na enige tijd komen er in mijn beleving 2 verplegers maar achteraf blijkt 1 van hen een arts te zijn en ik krijg gelijk zuurstof en een spray onder de tong en een injectie. Hij scheert wat plekken op mijn borst en plakt er wat plakkers op.
Ca 10 min later komt de ambulance en men vraagt hoe ie het nu nou de pijn is wat afgenomen. Oké zegt de verantwoordelijke dan gaan we naar Weert dan kunt u aan de hartbewaking en mocht he nodig zijn in een later stadium naar Eindhoven voor dotteren of een operatie.
Onderweg in de zieken auto naar Weert kreeg ik het steeds slechter en ik zeg tegen de gene die naast me zat het gaat niet goed we moeten door. Hij zegt ja ik zie het hier ook op mijn monitor en een spray en injectie gaven geen resultaat meer. Toen kwam het gas er op en met loeiende sirene naar Eindhoven.
Het was geen comfortabele maar wel een nuttige rit bleek achteraf. Daar aangekomen lig je op een operatietafel aansluitingen voor de infuus had de mobiele arts al thuis ingebracht, hij zei daar hebben we misschien later gemak van. Op de monitoren zag ik ook dat het goed mis was. Er was een splitsing volledig geblokkeerd en op een paar andere plaatsen zat een hoofdader ook bijna dicht de verstopte splitsing zorgde voor grote spanning bij de artsen terwijl ik daar lag werd er besproken wat doen we als we die verstopping niet direct open krijgen dan is de kans dat ie de nacht overleefd minimaal en gaat het goed en de draad gaat de verkeerde richting uit dan valt de helft van je functies uit. Maar als je daar ligt is dat toch wel heel onwerkelijk je weet dat het een kwestie minuten/uren kan zijn.
1 van de artsen stond klaar met de draad die was ingebracht via de lies daar voel je niks van je ziet de draad wel steeds verder naar binnen gaan, op het teken stoppen of doorgaan en zonder dat ik het in de gaten had hebben ze de draad doorgedrukt en het lukt er was een opening.
Toen met een noodgang naar een andere operatiekamer voor een aantal bijpassen. Wat nog vooraf ging aan de beslissing van de cardioloog was mijn dochter de arts zei ja uw man heeft weinig kans en hij is al oud waarop onze dochter zowat ontplofde en zei mijn vader is niet oud jawel zegt de dokter 63 is oud niks oud zegt ze mijn vader doet alles kan alles en is niet oud. De dokter was wijs en reageerde ja voor uw vader is dat niet oud maar we krijgen ook patiënten van 20 en dit dat opzicht is 63 oud.
Om een lang verhaal nog langer te maken, ca 3.00 dinsdagmorgen kwam ik op wat ze vroeger de IC noemde nu schijnt dat iets van Hy Care te heten. Er werd tegen de familie gezegd als ik de 1e 24 uur zou doorkomen dan had ik een goede kans op herstel.
En toen Dinsdag begon eigenlijk het positieve ik scheen al vrij snel wakker te willen worden maar ik werd toen extra in slaap gehouden omdat ik te veel bewoog.
Woensdag zat ik nog wel aan allerlei touwjes infuzen vast maar ik voelde me eigenlijk toch wel goed. Aan mijn been waar ze stuk ader van ca 40 cm hadden uitgehaald voelde ik niets dus ik zeg tegen Rietje ze hebben aan mijn been niks gedaan he , Ja hoor dat heb ik gezien die zit in verband, en ik bleek een soort van ritssluiting in het midden van de borstkas te hebben.
Woensdagmiddag wilde ik er uit maar dat mocht niet, maar toen donderdag om 8.30 de zaalarts kwam eb vroeg hoe gaat het ik zeg geweldig keek die heel verbaasd na zo’n operatie hij zegt u durft het bed nog niet uit he, ik zeg waaat ik wilde er vannacht al uit maar dat mocht niet, van wie niet van een of andere tr…. Nou zegt die zaalarts wij stimulieren het juist altijd als iemand er uit wil dat is een goed teken.
Komt er een zustertje ik kom u wassen nou dat hoeft toch zeker niet op bed dat kan ik zelf wel in de badkamer. Nou als u dat aandurft maar ik blijf er wel bij, ik zeg je doet maar. Uiteindelijk heeft ze toch mijn rug gewassen omdat dat nog een beetje lastig was en zij was er toch.
In de loop van de dag ging het steeds beter en ik denk wat moet ik hier ik wil naar huis. Maar dat vonden ze toch wat erg vroeg dus mede doordat er donderdag in Weert nog geen plaats was vrijdag naar Weert.
De cardioloog van Weert kwam naar me toe en feliciteerde me en zei dit is echt een wonder want ook alle testen en waarden waren positief. Door de infuzen was ik in die paar dagen 7 kg bijgekomen (vocht)
Maar die ben ik nu al weer kwijt. Hij wilde me toch nog een dag daar houden omdat ze zeiden er kan een terugslag komen maar zaterdag zag ie wel in ik hoor hier niet ik hoor thuis. Zondag om 10.00 nog op de kamer ontbeten we hadden een leuke groep en hebben veel lol gehad. Het was een drukke tijd wassen ontbijten dokter komt langs hoe is het omdat het zo saai werd zei ik maar vreselijk ik ben zo ziek maar ja dat kon ik niet volhouden na ontbijt een potje met smarties dan een beetje buurten dan weer lunchen dan bezoek, was bezoek weg dan weer avondeten dan weer bezoek nog wat kletsen, tv kijken slapen en weer van voor af aan.
Op mijn vraag hoe is het mogelijk dat ik zo snel herstel zei men dat komt door uw conditie u doet zeker veel aan sport. Nou ik kijk altijd naar sportprogramma’s maar verder gaat dat echt niet.
Ik voel me nog steeds geweldig alsof er niets is gebeurd. Al realiseer je, je natuurlijk wel dat het heel anders had kunnen aflopen.
Afgelopen zaterdag was ik nog bij Motoport voor de nieuwe RT en had het er met de verkoper over ik zal wel niet zo veel nieuwe motoren kunnen kopen want je weet nooit tot welke leeftijd etc, waarop hij vraagt hoe oud ben je dan OH pas 64 ik ken er wel van 80 ja ik ook wel maar die groep is toch wat kleiner. Hoe vreemd dat het 2 dagen later afgelopen had kunnen zijn.
Als we eerst naar Weert waren gegaan voor onderzoek had ik het met zekerheid niet gehaald.
Ik mag nu ca 4 weken niet auto of motorrijden. Ik denk dat ik dat lichamelijk wel eerder aan kan maar de bijwerking van de medicijnen gooien nu even roet in het eten maar dat schijnt ook over te gaan dus daar reken ik op.
En ik heb net de Wunderlich valbeugels op de 1200 gemonteerd en een setje extra schijnwerpertjes en nog niet eens mee gereden dat kan toch zeker niet. En dan had ik een paar weken terug net een andere auto met allerhande opties gekocht en daar nog geen 1000 km mee gereden dat zou toch niet eerlijk zijn geweest vind ik.
Waarom ik dit verhaal/beleving schrijf is dan ben je het ook in 1 keer kwijt en het geeft wellicht een ander weer een hart onder de riem. Er lag bv in Weert een oudere ( ja echt wel) mevrouw en die was vreselijk bezorgd maar dan wees het verplegend personeel en de cardioloog naar mij en zei u ziet het komt allemaal goed. Heb ik er wat van geleerd ja eigenlijk wat altijd al os motto is/was stel niks uit wat je wilt )mits het kan en verantwoord is) ons later is nu geniet zolang het kan en hoeveel dagen ik er bij heb gekregen of krijg dat weet ik niet maar voor mij tellen ze in ieder geval nu dubbel.
Met vr gr
Han
![[groet]](./images/smilies/motorgroet1.jpg "motorgroet"){kind=small}
Peter
