BMW Ride & Talk

Op vrijdag 3 juli vertrokken wij (vrouwlief en ik) met de auto, trailer en motor (achterop) van Lisse naar Garda. De trailer is gewenst omdat de Deutsche Autobahn geen ruk aan is en ons kamperen ook nog eens groot en gracieus. En met name dat laatste past niet in onze topkoffer :Y
Via de rechts Rheinische autobahn rijden we gestaag richting de Fernpas om via de Brennerpas uit te komen op onze tijdelijke uitvalbasis;Torbole sul Garda. We komen hier al 10 jaar, kennen de omgeving best aardig en de campingbaas vindt het prima als we de auto en trailer daar de komende 2 weken laten staan om de reis voort te zetten op onze tweewieleRT. We zetten eerst ons kleine doorreis tentje op en komen even bij van de reis. De volgende dag pakken we de motor in, controleren nog even het weerbericht en zakken nog even onderuit voor de zoveelste cappuccino. De volgende dag zal onze reis beginnen. Via een aantal tussenstops moeten we uiteindelijk uitkomen in Palermo. Vandaar pakken we de boot naar Genua om vandaar in 4 uur weer terug te rijden naar Torbole.
S’morgens worden we wakker door getik tegen het tentdoek. Wel alle duizend bommen en granaten. Volgens de Italiaanse Piet Paulusma zou de zon schijnen. Maar met 30 graden in het vooruitzicht op onze eerste tussenstop in Assisi stappen we zonder regenkleding op de fiets. De “ wetsuit” hebben we bewust thuis gelaten want wij reizen immers naar het zuiden. We laten het Gardameer achter ons, rijden bij Mori de A22 snelweg op, op weg naar het graf van Franciscus van Assisi.



De regen houdt na een kleine half uurtje op en onderweg stoppen we voor een kort break.

Het zadel hebben we net twee weken geleden laten aanpassen door tiger leathers in den Haag. Het is zeker een verbetering want het standaard zadel van de tweewieleRT is Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Maar na 2,5 uur begin ons achterwerk toch te protesteren.


In de cantina van het tankstation is het goed vertoeven. De cappuccino wordt gezet door een heuse barista voorzien van een driegroeps espresso apparaat. En het leesvoer is ….apart. In een willekeurige Deutsche tankstelle bestaat het leesvoer grotendeels uit auto- en motorbladen en vrouwelijk schoon met grosse tieten en veel open wonden. Hier in Italië bestaat het leesvoer uit “ effectief onderhandelen”, budgetbewakingsmethodieken en spoedcursus projectmanagement. Italië verkeert volgens de media momenteel in een bankencrisis. Dus de bevolking dient in alle sociale lagen goed opgeleid te worden, zeg maar.

Goed ik wijk te veel af. Terug naar de reis.
Bij Bologna splitst onze snelweg. Vorig jaar pakten we de A1 richting Rome om uiteindelijk aan de Amalfi kust uit te komen. Nu slaan we af en rijden via de A14 richting Cesena. Daar verlaten we de tolweg om via de E45 richting Perugia te rijden. Het is hier groen, erg groen. We rijden immers op de zijflanken van de Apennijnen die zich van noord naar zuid Italia “beweegt”. Vòòr Perugia pakken we de S75 richting Assisi.
Het verkeer in Italië verhoudt zich iets anders dan in NL. Een doorgetrokken streep op de weg betekent bijvoorbeeld niets, niemand houdt er rekening mee. Een dubbele doorgetrokken streep betekent twee keer niets. En een Italiaan rijdt gemiddeld 30 kilometer harder dan de vermelde snelheid op de borden. Op de E45 en S75 mag je max 80 km/u. Wij rijden met de stroom mee en rijden 110 km/u. Beide wegen zijn 4 baans wegen. Rij je langs een dorpje dan mag je 50 km/u hetgeen feitelijk neerkomt op een slordige 80 km/u.

We zien Assisi in de verte liggen. Het is een merkwaardig schouwspel. Te midden van het groene gebergte lijkt het van veraf op een steengroeve. Dichterbij wordt het een prachtig speltakel van kerken en gebouwen.
We stoppen bij onze eerste B&B. De eerste 450 km is een feit. We worden ontvangen door een aller aardigste senora die enigszins bezorgd kijkt naar onze tweewieleRT en onze kentekenplaat. Ze ratelt iets in het Italiaans waaruit wij kunnen opmaken dat ze vraagt of we “ all the way” zijn gekomen. We leggen uit dat we alleen maar uit Torbole komen (later zijn we daar maar mee opgehouden want het vraagt teveel tekst en uitleg) .

De Senora ziet dat we behoefte hebben aan water, de temperatuur heeft immers de beloofde 31 graden bereikt en ze wijst naar het zwembad. Wauw wat een view.

Voor de lezer die twijfelt of we daar echt met de motor zijn aangekomen, zie onderstaand plaatje. Oke, het NL kenteken is niet zichtbaar maar neem voor dit verslag even aan dat het zo is.

De belangrijkste toeristische attractie van Assisie is de Sint-Franciscusbasiliek. Deze kerk werd in de 13e eeuw gebouwd op het graf van de heilige Franciscus. Franciscus was een man van mijn hart. Hij combineerde geloof met het leven in armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen. Niks geen macht, rijkdom en overvloed.

Assisi is kortom prachtig. Het is een klein stadje dat aan de voet van de monte Subasio ligt vanwaar je een mooi uitzicht hebt over het dal.

De volgende gaan we vroeg op om s’morgens de warmte een beetje voor te zijn. Het zou vandaag ca 32 graden worden. We stoppen even bij het plaatsje Spello vanwege haar hardcore bloemetjes, bijtjes en mooie straatjes

We gaan verder op weg naar Gragnano, iets onder Napels.



We rijden op de S3 naar Spoleto. Een prachtig weg. Het is hier groen, bergachtig en via een fraaie slingerende 4 baans weg genieten we van de mooie uitzichten. La vita e bella. Vorig jaar heb ik hier ook uitgebreid gebrommeRT.
We zien regelmatig dames langs de weg in de bloedhitte staan, alleen en voorzien van een roze minirok en nog kleiner topje. Mijn vrouw vraagt in de intercom :” wat betekent dat?”. Ik zeg “hoeren voor de eenzame vrachtwagenchauffeurs. Overigens is het woord “ hoer” afgeleid van het Arabische hoeri’s, ofwel een van de 72 maagden die je opwachten als je het hiernamaals bereikt.

Via Terni en Narni rijden we naar de tolweg A1 om vandaar Rome rechts te laten liggen en te koersen naar Napels. De tolweg is lekker rustig en de RT knort zo’n 4.500 rpm, ofwel zo’n slordige 135 km/u. Uitgerekend is het verbruik 1 op 20. Niet slecht voor een motor die voorzien is van duo passagier, zij- en topkoffers.
We zien aan het vuil langs de snelweg dat we Napels naderen. Wat een zooi hier. Het is het resultaat van een geschil tussen de overheid en Napelse maffia ( 'Ndrangheta).
We gaan de snelweg af en rijden door een smerige achterbuurt op weg naar ons hotel. De moed zinkt ons een beetje in de schoenen. De reviews op Booking.com meldde niets van deze buurt. Volgens de tomtom bereiken we over 700 meter ons hotel. Vandaag hebben we weer zo’n 450 km gekoerst.
We rijden door de poort en een glimlach valt ons ten deel.

Te midden van deze buurt en omheind door hoge hekken ligt dit pareltje dat voor 65 € per nacht inclusief ontbijt voor de komend nacht ons verblijf zal zijn. De reden van dit bezoek is Pompeji dat hier 10 minuten rijden vandaan ligt. Vorig jaar waren we hier ook in de buurt en door tijdgebrek moesten we een bezoek overslaan. Dit jaar zou het gebeuren. Aan de dame aan de balie vragen we “ what the best way is”. Ons idee van een wandeling ernaar toe (20 minuten) werd ons ten strengste afgeraden met ; ‘not safe’. Ons idee om met de motor te gaan werd weggewuifd met een gebaar van ‘parking is not such a goed idea with your expensive motorbike’. Met de taxi was de enige optie en het bezoek zou zeker zo’n 4 uur in beslag nemen. Dat laatste was de nekslag. De echte reden van ons bezoek hier was de nabijheid van de Amalfi kust, hier zo’n 1 uur rijden vandaan. Pompeij was een soort van “collaterall damage” . Niet echt nodig maar indien…..dan wel. We besluiten hier voor de tweede keer van af te zien en een duik te nemen in het zwembad.

We nemen nog eens een lekker drankje en ongevraagd (en uiteindelijk onbetaald) worden we getrakteerd op een Italiaanse happy hour. Aardige jongens die Romeinen.

De volgende dag staat ons een bijzonder mooie rit te wachten en verhuld eigenlijk ons werkelijk doel; de Amalfi kust.



Deze kuststrook van zo’n ca 100 km is de mooiste kust van heel Italie. Het staat niet voor niets op de lijst van wereld erfgoed. We staan vroeg op. Om 8.00 uur is het al 29 graden. De rit vandaag duurt ca 1,5 uur, niet lang maar zo fraai dat het langer zal duren vanwege de mooie uitzichten en dito foto’s.

De Amalfi kust is een van onze favoriete stekjes. Bijgevoegde foto is het begin van de kust vanaf Sorento en is nog het minst mooie.
De wegen hier zijn smal. Als je een touringcar tegenkomt betekent dit vaak minuten oponthoud. Maar als je geen haast hebt is het prima te doen. Overigens komen in het weekend diverse ‘ valentino rossi’s “to be” hier naar toe om te racen langs en op de smalle bochtige wegen. En met regelmaat vliegen ze de bocht uit, over de railing de zee in om ze daarna nooit meer terug te zien. Maar dit terzijde. Wij gaan op weg naar Positano. Een van de grootste plaatsjes langs de Amalfi kust.

Na vele Tornanti (bochten) komen we aan bij Positano. Vorige jaar reden we hier rap door heen en brulde mijn echtgenoot in mijn oor :” leuke winkeltjes, shoppen”!!. Toen heb ik haar beloofd dat we terug zouden komen. Nu verblijven we er twee dagen. De route naar de B&B is even serieus zoeken en als we aankomen staan we op een kleine parkeerplaats. Vandaar moeten we, alle duizend bommen en granaten nog aan toe , welgeteld 125 treden omhoog. Nondeju. Geheel bezweet komen we aan. We doen een klein poortje open en worden getrakteerd op een mooi terras voorzien van een view over Positano.

Zoals beloofd doen we een bezoekje aan Positano. Vandaag geen motorpak aan, de rit is immers 15 minuten. Vandaag beklimmen we met de korte broek aan en in T-shirt de tweewieleRT en rijden omlaag naar Positano. La vita e bella.
Positano is ….mooi.

wordt de komende dagen vervolgd

Mooi verslag en mooie foto's!

Ik sta in mijn laatste vakantieweek op een steigertje ons huis te schilderen . . . 't ja, ben ook niet een beetje jaloers op je . . .

Nog veel plezier toegewenst daar!

Eilert

Wat een mooie reis, wauw.

Hein

Mooi verhaal, ditto foto's en sfeerbeschrijving, ik ervaar het bijna zelf! -top-

Ik wil weer op vakantie

Mooie foto's hoor

Prachtverhaal van een prachtige reis.

Hartelijke groeten van Y300 aan alle forumleden

Mooi stukje verslaglegging. Zijn we erg dol op! Het verhaal smaakt naar meer... Laat het vervolg maar komen



Bert M

Mooi vakantieverslag! Mooie foto's. Ben benieuwd naar het vervolg.

We verblijven hier een nacht. We hebben ervoor gekozen om 50 kilometer verderop in Minori twee dagen te vertoeven. En deze 50 kilometer doen we volgens de tomtom in net geen twee uur.


S’ morgens vroeg nog even ontbijten.



Zucht. Eigenlijk willen we niet weg. Wat een omgeving en wat een view. Maar onze reisagenda is onverbiddelijk. Vannacht slapen we in Minori. Het vooruitzicht van dit nieuwe verblijf is twijfelachtig. De foto’s op booking.com waren niet helemaal geweldig. De eigen parkeerplaats voor de motorfiets gaf een beetje de doorslag.

‘ What goes up must come down’. Met deze oneliner in mijn achterhoofd huppel ik met twee koffers in de hand met nog net geen 30 graden Celsius de 125 treden weer naar beneden. De kevlar spijkerbroeken hebben we gepropt in de koffers. Ons gaan vandaag wederom in de korte broek. Met een gemiddelde snelheid van zo’n 25 km/u is de “kans maal gevolg” acceptabel. En stiekem is dit toch eigenlijk veel leuker. We rijden langs de Amalfi kust. De uitzichten zijn adembenemend. Wel even opletten want de wegen zijn smal en bochtig. Achter elke hoek kan een touringcar komen of een willekeurige auto-terrorist die het nodig vindt om de bochten af te snijden. Italianen rijden namelijk erg opportunistisch. Zolang ze niet zien wat of wie er aankomt is er geen vuiltje aan de lucht en gebruiken ze de weg alsof zij Remy zijn. En als er wel iets aankomt wat hen niet bevalt wordt er getoeterd en maken ze het bekende Italiaanse foetergebaar.
De laatste kilometer naar ons nieuwe verblijf in Minori wordt toch wel heeeel smal. En hier rijden bussen!!!. De laatste 250 meter staan we vol onbegrip te kijken naar onze weg. Het is een smal bergpad, onverhard en net genoeg voor een fiat cinqe nog wat. Naast ons stopt een Italiaan in een gammele Fiat. Blijkt het de eigenaar te zijn van La Zagara (ons nieuwe verblijf). Met een groots gebaar geeft Salvatore aan hem te volgen.
Na 250 meter komen we op een kleine parkeerplaatsje aan en zien daar half verscholen in een “citroengaard” la Zagara.

De parkeerplaats voor het hek blijkt echter de laatste bus stop te zijn. What the fok doet een bus hier. En hoe in vredenaam draait ie hier, dat kan helemaal niet. Later blijkt de bus een 20 persoonsbusje te zijn die we omhoog vanaf het strand nemen als we geen zin hebben om (in dit geval) de 250 treden omhoog te moeten lopen.
Afijn, het hek wordt open gemaakt en ik kan mijn tweewieleRT fijntjes en veilig parkeren on private ground. Dat lucht op.

La Zagare blijkt ondanks mijn eerder twijfels uitstekend te zijn. Een prachtig verblijf midden in een citroengaard, alleraardigste mensen. Het kan niet meer stuk. Maar die citroenen lijken helemaal niet op de citroenen bij de AH, jumbo of super. Dit zijn reusachtiger bobbelige…….oercitroenen. Tja zegt Salvatore ‘dit zijn de echte bio-citroenen, zo horen ze te zijn’. En natuurlijk maakt hij zijn eigen limoncello, 12 (groene-dus onrijpe) citroenen, 1 liter 95% alcohol, 1 liter water en 600 gr suiker. Weekje laten weken en klaar is kees.
Vandaag en morgen hebben we volgens onze agenda verplichte rust.
De stranden aan de Amalfi kust zijn grotendeels verpacht. Als je het strand op wilt moet je een kaartje kopen voor ligbed en parasol. En natuurlijk gaat dit op zijn Italiaans. Aie…giv youah specialle price ehh.. 14 euro’s. Je weet gewoon dat je genaaid wordt. Maar ach.. de zon schijnt, we zijn op vakantie. Het alternatief was slecht, namelijk een strookje strand waar iedereen op zijn handdoekje mag zitten. Maar het zand is een beetje zwart en dus bloedje heet. En wij hebben geen zin om op de blaren te zitten, caprice.

S’middags liggen we lekker aan het strand van Minori en genieten van alles wat voorbij komt.

We pakken de volgende dag op advies van Salvatore de boot naar Amalfi, retourtje kost drie euro en je hebt lol voor 10.



Vanaf de motor is de scenery mooi maar vanaf het water is er sprake van een serieuze competitie waarvan de uitslag (wat is nu het mooist) onbeslist is.

In Amalfi is het goed toeven. We pakken even een italiaanse friet (gefrituurde vis) en moeten glimlachen om de creativiteit van de kraamhouders.

Amalfi is de enige plaats aan de (Amalfi) kust met een heuse kathedraal en bijbehorende bisschop. Enne…..zeg niet dat dit een kerk is want dan worden de Italianen boos : questa è una cattedrale maledetto, si capisce!!



De volgende dag pakken we weer in. Voor de verandering is het weer eens lekker 29 graden en ons staat 5 uur sturen voor de boeg. Op weg naar Maratea.

We rijden weg uit Minori, pakken de ss163 richting Salerno. Het verkeer schiet natuurlijk niet op maar vrouwlief zit lekker te spelen met de gopro op zo’n uitschuifbare skistok. Leuk voor thuis, zien we ons zelf eens een keer rijden.
Vorig jaar sloegen we bij Maioro af het binneland in op weg naar het noorden. Nu rijden we door. Ik hoor in mijn intercom de ene ohhhhh na de ander ahhhhh. Het uitzicht blijft wonderschoon. Amalfi en ons zijn stevige vrienden geworden.

Na Salerno worden de wegen voor de verandering weer eens recht. We rijden pal langs de kust op de SP175. Het is wel weer even wennen. Even geen bergen meer, gewoon een stuk vlak. En jawel ......onderweg komen we weer de 72 schaarsgeklede maagden tegen die tegen een vergoeding uitzonderlijke diensten leveren. Deze keer nog iets luchtiger gekleed en nog lelijker. Tsje..de nood moet dan wel heel erg hoog zijn.
We rijden door naar Paestum. En dat doen we niet voor niets, we kennen immers onze klassiekers. Vroeguh was Paestum een gekoloniseerd gebied van de Grieken. En wat doen Grieken, die bouwen. Soms een beetje teveel waardoor ze in de rode cijfers komen maar vroeger was het allemaal anders. Vroeger bouwden ze een tempel voor de goden en dat mocht wat kosten. Want als je aan de goden vroeg of ‘een onsje minder’ ook goed was, gaven ze nooit thuis.



Haaks op die gedachte is er natuurlijk de Hollandse zuinigheid. Je kan het park in voor 15euro pp. Of je loopt langs de hekken en maakt (bijna) net zulke mooie foto’s. We zijn immers op weg en hebben niet al te veel tijd…zucht.
Maratea staat ons te wachten.

Wat een mooie reis zeg. Ik wil meer zien !

gr hein

Vanaf Paestum verlaten we de kust. Hoewel de ss267 zeer waarschijnlijk veel fraaie uitzichten en ditto foto’s zal opleveren kost ons deze weg toch zeker 1,5 uur meer. En op voorhand hadden we afgesproken dat we maximaal 4 a 4,5 uur zouden rijden dus daar houden we ons maar aan. Het is tenslotte warm en het vooruitzicht van een koele duik in het zwembad bij het appartement lonkt. We nemen dus een short cut en pakken de SS18 richting Vallo della Lucania. We rijden weer de bergen in en de weg kronkelt voor ons uit. De weg is weer prachtig. Soms wordt een vallei via een prachtige brug snel doorkruist en vaak meanderen we gemoedelijk door het groene bergachtige landschap. Tis net een film waarin wij passerende figuranten zijn, zeg maar.
Halverwege komen we in Vallo della Lucania. Het plaatsje stelt niet zo heel veel voor maar het is warm en we hebben dorst. Zelfs het water in de camelback is lauw geworden. Dus even een stop bij een supermarkt voor een quick lunch, koeling en kouden drank, om daarna weer snel door te rijden.

We laten het stof achter ons en rijden verder. Vlak bij Policastro Bussentino hoor ik weer het vertrouwde “zee in zicht in mijn oor”. Rechts van ons doemt de middellandse zee weer op. dit blijft nooit vervelen. En wat ook niet verveelt is de weg. We rijden kronkelig langs de zee, zo’, 50 meter boven water. Wat onze weg scheidt van een val in de diepte is zo’n mooi gemetseld muurtje. Links van ons liggen de bergen. Ik voel me net zo’n acteur in een reclamefilm waarin ik als bestuurder in een te dure auto eenzaam maar wonderschoon de auto langs de kust stuur, kap open, linkerarm nonchalant op de deurrand, afijn u kent het wel. Gelukkig staat de gopro hero 4 aan. Kan ik het thuis tenminste na vertellen. Halverwege komen we een motorstoet tegemoet van meer dan 100 motorfietsen. Ik vermoed de plaatselijke sjors en de rebellenclub. Ik heb dat nooit begrepen om zo in kolonne de wereld te verkennen. En om dan ook nog kruispunten illegaal (maar duidelijk aanwezig) bezet te houden. Dat doet bij mij de nekharen overeind staan. Dat heeft niets met vrijheid te maken. Maar goed, ik wijk weer teveel af.
Vrouwlief en genieten van deze wonderschone weg. En dan te bedenken dat vrouwlief 7 jaar geleden voor het eerst achterop stapte voor een ritje van Utrecht naar Lisse en ik moest beloven niet harder te gaan dan 50 km/u. En dat toentertijd op mijn 130 PK sterke bmw K1200RS.
Boven op de berg zien we het beeld waar Maratea om bekend staan. Wij rijden nog even door snakkend naar een zwembad.

We komen aan bij het hotel/appartement. Checken in, kleden ons uit en duiken in het zwembad. Tenminste dat denken we. We worden teruggefloten door een streng uitziende badmeesteres en worden gesommeerd een muts op te zetten. Daar zijn ze in Italie streng op, rare jongens die romeinen. Na 4 euro afgerekend te hebben en wij voorzien zijn van een roodblauw gestreepte badmuts, duiken we in het water. Sorry jongens, deze foto mag niet van vrouwlief.

Maratea heb ik op voorhand gegoogeld. We moesten sowieso ergens overnachten. En Maratea is een wat grotere plaats en belangrijker nog ; het was vanaf Minori zo’n slordige 4 uur rijden. De foto’s op internet vielen een beetje tegen en hotels waren op booking.com spaarzaam. De realiteit is echter anders. Maratea is bekend vanwege haar beeld annex Statue, beetje ala Rio de Janeiro. Misschien iets kleiner maar nog steeds zeer fors. Het is 22m hoog en het heeft een naam : Il Rendetore.



Na een paar baantjes in het zwembad en weer opgedroogd te zijn, klimmen we op de fiets en rijden via de strada stratale (SS) 18 op weg naar Il Rendetore op de top van de Monte San Biagio. Het ligt bovenop een berg en we moeten dus weer heerlijk zigzaggend naar boven. De laatste paar honderd meter schijnen spectaculair te zijn.

Echter tot ons verbazing is er een road block. Thuis achter de computer had ik nog een filmpje van twee Duitsers gezien die vrolijk met de motor naar boven reden. Ons was dit pleziertje niet gegund.
Net als iedereen werden we gedirigeerd naar een nabij parkeerplaats. En daar moet je natuurlijk een parking ticket betalen. En de laatste 100 meter mag je tegen betaling in het busje zitten die je naar boven brengt. Lopend is gratis maar het is warm.

Boven uitgestapt is het uitzicht fenomenaal.

Het haventje is ca. 3 kilometer van Maratea vandaan. De laatste driehonderd meter staan er wat huizen. Rij je door dan kom je bij een klein haventje uit omringd door restaurantjes enw at winkeltjes en een parkeerplaats. That’s it. Oke het is toeristisch maar wel Italiaans toeristisch hetgeen zoveel zegt als ; met behoud van de sfeer van vroeguh. Heerlijk.


Het restaurantje (er zijn er meer) ligt iets verhoogd en zeg het nou zelf : het uitzicht kon slechter.

Het restaurantje (er zijn er meer) ligt iets verhoogd en zeg het nou zelf : het uitzicht kon slechter.
Na een visje en een non alcoholische drank te hebben genuttigd rijden wij terug naar het hotel.
Het schemert al, de temperatuur is zo’n 27 graden. We rijden in korte broek en T-shirt (foei) en tijdens dit korte ritje krijg ik ‘het gevoel’. Een gevoel van verbonden zijn met het universum en een gevoel van Libertad. Ik schreeuw het even hard op uit. Een schreeuw die van uit je rechter teen komt, door je ziel en maag gaat en uiteindelijk via slokdarm en keel naar buiten treedt. Een beetje van Tarzan en een beetje van de Potawatomi (ja die) indianen. Ik voel me geweldig. Ik vul me longen voor een volgende uithaal maar net als ik weer wil beginnen brengt een por in mijn rechterzij me weer terug op aarde. ‘Doe normaal man’ hoor ik via mijn intercom.

De volgende dag rijden we naar Tropea. Een plaats waar ik al dagen naar uitkeek. De beelden op internet beloven mooie dingen.

Mooi en boeiend verslag, kom maar door met het vervolg [emoji106]


Hartelijk groeten van iPhone aan alle forumleden

allright. moet eerstev even een filmpje van mijn broertje monteren. die hebben we vandaag (met nog zo'n 100 andere motorijders) uitgezwaaid om zijn reis van hier tot tokio.

head02 schreef:allright. moet eerstev even een filmpje van mijn broertje monteren. die hebben we vandaag (met nog zo'n 100 andere motorijders) uitgezwaaid om zijn reis van hier tot tokio.

Ik was daar ook, had mijn forum pet op. Hoe had ik jou kunnen herkennen?

gr hein

Ik was de enige op een R1200rt lc

head02 schreef:Ik was de enige op een R1200rt lc

De verkeersregelaar?

nee, zeker niet (wist niet dat die ook een LC had). ik was diegene met een grijze fiets , zwart leren jack en (motor)spijkerbroek

Heb ik je niet gezien, jammer.

PS: ik heb genoten van je vakantie verslag !

Hein