Je hoort wel eens van deze uitspraak, vandaag was dat bij mij van toepassing..
Vanochtend vroeg stap ik op de

om een bak koffie te gaan drinken bij een koffiehuis. Op de provinciale weg waar ik rij zijn werkzaamheden aan een brug en het verkeer wordt door middel van een lus naar een noodbrug omgeleid. Deze lus is aanzienlijk smaller en de voor mij rijdende vrachtwagenchauffeur komt er in de bocht achter, dat hij deze te krap heeft genomen. Ik sta achter de vrachtwagen en zie dat de chauffeur zijn voertuig in zijn achteruit zet. Om hem ruimte te geven huppel ik met motor en al zover als mogelijk naar achteren om de man genoeg ruimte te geven. Omdat ik zie dat de chauffeur wel erg veel ruimte neemt en ik wel in het zicht van zijn spiegel sta, maar er niet van overtuigd ben dat hij mij gezien heeft, besluit ik eieren voor mijn geld te kiezen en het treintje met wachtenden te verlaten. De chauffeur is hier nog wel even zoet met steken en het voordeel van de motor is zijn wendbaarheid. Ik keer dan ook om en ga via de andere rijbaan weer terug naar waar ik vandaan kwam, op weg naar een alternatieve route. Eenmaal weer op gang besluit een andere automobilist net als ik, dat hij gaat keren om een alternatieve route te pakken. Hierbij ziet hij helaas één klein detail over het hoofd.. Mijn

met mij erop! In een flits van een seconde zie je de auto voor je opdoemen, je kunt geen kant meer op en voor je het weet hoor je een hoop gekraak en een luide knal. Je klapt frontaal in de zijkant van de auto die besloot om te keren. De motor richt zijn achterkant op en werkt als een soort katapult, waarbij ik over de auto heen wordt gesmeten.
Eenmaal op de grond stond ik eigenlijk vrijwel direct op en had nergens last van. De bestuurder van de auto en omstanders komen naar je toe, vragen naar je toestand en er worden hulpdiensten gebeld. Alles gaat als een waas voorbij. Terwijl ik zit te wachten op de vangrail zie ik nog een motorrijder aan komen rijden, een bekend geluid.. Ook een RT.. Het is mijn vader die dezelfde bestemming had als mij en hij krijgt de schrik van zijn leven. "Jemig knul, heb je niks?.. Ik ben blij dat je zo voor me staat als ik die motor zo zie..". Ja ik heb inderdaad niets ernstigs, zelfs mijn handschoenen, helm en motorjas zijn vrijwel onbeschadigd. Beetje beurs, pijnlijke handen en knieën en na een controle van de ambulancebroeders en het optakelen van mijn geliefde motorfiets door de berginsdienst ga ik naar huis, eerst koffie.. Dan kom je langzaam tot het besef, als je de foto's die gemaakt zijn onder ogen krijgt, dat je wel erg veel mazzel hebt gehad..
